Türkiye’de İğfal Edilmiş Basın

 AFŞAR ZEYBEKOĞLU

Türkiye’de ciddi bir algı yönetimi olduğundan hep bahsediliyor.

Bu nasıl yapılıyor?

Kitlesel iletişim araçlarına hükmederek…

“Amiral gemisi” tabir edilen ulusal ilân tomarı gazetelerin, ne idüğü belirsiz “yazarlarının” çerden çöpten yazılarıyla kanaatlerimiz yönlendiriliyor. Kimin bu gazetelerde nasıl “yazar” yapıldığını şahsen çok merak ediyorum.

Fikirleri fikir denmeyecek kadar  zavallı, akılları gülünecek kadar kıt bu insanların, bir anda “ seçkin yazarlar”, “akıldaneler” olmaları nasıl sağlanıyor?

Aslında olan, galiba magazinin siyasetle giriştiği zinadan doğurduğu bir takım çocukların, gayri meşru babalarının himmetiyle bir nesep ve servet edinmiş olmaları.

Ne zaman ki iktidarlar, devlet kesesini basının menfaatlerine açıyorlar, basın da fikrinin ve haberin mahremiyetini iktidarların tasallutuna açıyor.

Dikkat edin artık şu basın ahlâk ilkesi hiçbir yerde telâffuz edilmiyor: “Haber kutsal, yorum hürdür!”

Haberin herhangi bir kutsallığı kalmamış vaziyette. Haber artık muktedirlerin bilmemize izin verdikleri çerden çöpten malumattan ibaret. O kadar ki batıda etik habercilikle hükümetler yerinden oynatılıp devrilebilirken bizde hükümet aleyhine hemen hemen hiçbir haber duyulmuyor.

Veya hiçbir gazete patronu çıkıp da “ Millî güvenliği sağlamak dururken iktidarsızlığınızı örtmek için benim haberciliğimi nasıl yasaklayabilirsiniz?” diyemiyor.

“Ama vergi denetimi bir silâh olarak kullanılıyor!” derseniz o zaman da basında her gün özgürlük nutukları atan allâme köşe yazarlarının, hukuk köşesi avukatlarının, gazete hukuk bürolarının, devlet gücünün kötüye kullanılması konusunda neden sessiz kaldıklarını sorarım, size.

İnsanları mahkemelerden önce mahkûm ederken özgürlüğe sığınan, omurgasız canlıların pislik ruloları, paraları peşin verilmiş seks köleleri gibi “kutsal haberin ” ve “hür yorumun”  çiğnenmesinden adeta mazoşist bir zevk alıyor.

İşleri güçleri “Allah”, din, iman olan basın yayın organları, her gün ama her gün insanların cinsel zaaflarını, yatak odalarını bir “haber” bulmak için deşeliyor. Bu gün ülkemizin yarısının, çok sevdiğini sandığım dinci gazeteler belki 80 sonrasının soft porno gazeteciliği gibi fotoğraf yayınlamıyor ama erkek dergilerindeki yetişkin hikâyelerini aratmayan iftiraları, “haber” kelimesinin her gün ırzına geçerek yayınlayabiliyor.

Vatanı ve milleti savunmak için önce insanın kendi varlığının kutsallığına inanması lâzım ki bugünkü besleme seçmen sürüsünün oluşumunu sağlayan ve bundan  yararlanıp  semiren basından herhangi bir  iyiliğin sadır olmayacağı aşikâr. Bugün büyük bir taciz ve tecavüz ahlâksızlığını milletçe yaşıyoruz. Ve bu rezaletin pazarlayıcısı da adına “ulusal basın” denen, çok okunan seri ilân toplayıcısı yazı simsarları. Görünen o ki yürütmenin devlet yönetiminde sağlam hukukî kurallarla sınırlanması sağlanmadıkça basındaki bu kepazelik de bitmeyecek.